کد مطلب:2181 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

در اداره كارمند روحاني داريم. وي در ماه هاي محرّم و رمضان اداره را ترك مي كند و در سائر ايام نيز به موقع رفت و آمد نمي كند و منظم نيست ولي حقوق و اضافه كاريش را كامل مي گيرد و با افراد شوخي مي كند و گاهي دروغ مي گويد! آيا مي توانيم به ايشان اقتدا كنيم؟

چون از نزديك با روحاني مذكور آشنا نيستيم و اعمال و رفتار او را نديده ايم نمي توانيم دربارةاو قضاوت كنيم. ولي روحاني بايد در نظم وانضباط كاري و در اخلاق اسلامي و تواضع و فروتني الگوي ديگران باشد. نيز در تقيد به حلال و حرام و آداب اسلامي، سرآمد ديگران باشد. در روايت آورده است: عالِمي كه به علمش عمل نكند خداوند او را نابينا محشور مي گرداند.

قرآن از كساني كه به گفتارشان عمل نمي كنند مذمت مي كند.لم تقولون ما لا تفعلون.[1] گرچه كلمة عالِم در روايت و اين آية شريفه مخصوص روحاني ها و كساني كه دروس ديني خوانده اند نيست و شامل همة درس خوانده ها مي شود ولي روحانيون به اين خطاب ها سزاوارتر هستند.

بدي و كوتاهي كردن در انجام وظايف و انجام خلاف قانون از آنان بسيار بد و مذموم است. البته روحانيون در ماه محرم و رمضان كه ايام تبليغي است وظيفه دارند به مناطقي كه نياز به روحاني دارد بروند اما بايد اين دو ماه را مرخصي بگيرند و بعداً جبران نمايند. در ساير ايام بايد در انضباط كاري دقيق و قانون مند و منظم باشند.

در نماز جماعت بايد امام جماعت عادل و با تقوا باشد و مأموم عدالت امام جماعت را احراز كند. البته حُسن ظاهر و نديدن گناه از او براي احراز عدالت كافي است. اگر شما شخصي را آدم ظاهر الصلاحي ديديد و گناهي از او نديده باشيد

مي توانيد به او اقتدا كنيد، ولي اگر گناه از او ديده باشيد نمي توانيد به او اقتدا كنيد.

[1] محمدي ري شهري، ميزان الحكمه، عنوان 2895.